رحمت شاه "سائل"  د امين ګل  زوی دی چې په ۱۳۲۸ هـ ل  کال د پېښور د ملاکنډ ايجنسۍ د درګی د سيمې د ورتير په نوم کلي کې زېږېدلی دی. زده کړه يې تر څلورم ټولګي پورې کړې، خو په ليک لوست ډېر ښه پوهيږي. د پښتو ژبې يو بيدارمغز او د حساس ذهن شاعر دی.

د رحمت شاه "سائل" نوم د ډېر شهرت لرونکی دی. د خپل ادبي فعاليت په دوران کې يې دغه لاندې علمي او ادبي کارونه هم کړي دي چې د پښتو پاڼکه به پرې د تل لپاره درنه وي.

۱- ريبار ـــ د شعرونو لومړۍ ټولګه.
۲- سره بڅري ـــ د انقلابي نظمونو او شعرونو ټولګه.
۳- د وير په چم کې وار د نغمو دی ـــ د شعرونو بله ټولګه.
۴- د لمبو سيوری ـــ د شعرونو ټولګه.
پاتې دې نه وي چې د "سائل" صېب نورې ټولګې هم د چاپ لاندې دي.

له "دا ليکوال او دا څېرې" څخه

د سائل صېب لنډ ژوندليک

نن يې راته ووې چې دا ستا د اوسېدو نه دی دا د ښکلو کلی دی دا ښار د لېونو نه دی ستا او د ګل مينځ کې لا سائله ډېرې دښتې دي تا لا د اغزو نه قدم ايښی په لمبو ندی   کــــــــابـــــــــل ما لا کابل لیدلی نه دی ،ما کابل ونه لید خو دغه ښار زما د مستو لېونو خوبونو د ښاپېریو ښار دی زما د مینې د جمال او رنګینو ښار دی تیرو نیولی دی خو ښار د پلوشو ښار دی د خاموشۍ دیوان پرې ناست دي ګني د شور او شر ښار دی د پېغلو ښار دی د زلمو ښار دی ماضي پرستو سادګانو ته په لاس ورغلی ګني دا ښار د مستقبل د لېونو ښار دی د خاموشۍ پیریانو یې هر ګوټ پیر نیولی ګني دا ښار خو د ژوندون د تماشو ښار دی ما لا کابل لیدلی نه دی ما کابل اونه لید خو د دې ښار د حسن قیصې مې ډېرې اوریدلي دي په زړه مې لیک دي دا ښار د ډېرو ژوند پرستو ګلالو ښار دی دا د سندرو او ټپو ښار دی دا د سازونو او نغمو ښار دی ما لا کابل لیدلی نه دی ما کابل ونه لید خو اوریدلي مې دي چې د آسمان ستوري له دې ښاره رڼا اخلي خو اورېدلي مې دي چې د هلمند او قندهار سپرلي د ده له ګلو نه خندا اخلي خو اورېدلي مې دي چې دلته څوک راغلي سودا یې واخلي چې سودا واخلي دا لېونی ښار دی زما نه ما، له تا نه تا واخلي ما لا کابل لیدلی نه دی ما کابل ونه لید خو د کابل تصویر زما په زړه کې خدایزده د څو پېړیو راسې په خوب اوده دی داسې اوده دی لکه چاته چې جانان په څنګل د ډېر شوګیر نه پس اوده پاتې شي او ویښول یې خپل مین ته له نیمګړي خوبه یوه ګناه ښکاري یوه عظیمه ګناه خو چې د خوبه به ویښیږي کله کله چې ویښ شي او په زړه مې غزونې وکړي دا غزونې که مې زړه وران نه کړي ودان به څنګ پاتې شي؟ دا نالیدلي قیامتونه زه لیدل غواړمه دې زلزلو ته خامخا غاړه وتل غواړمه خو- ما لا کابل لیدلی نه دی ما کابل ونه لید ما لا کابل لیدلی نه دی خو زما سندرې کابل لیدلی په کابل کې غږېدلې هم ده ما لا کابل لیدلی نه دی خو زما غزلې دردونه تلي په کابل کې ګډېدلي هم دي خلکو لیدي اوریدلي هم دي زلمو دسترګو په تک سور خمار کې دوی لمبولي هم دي پېغلو د خپلو اننګو خالونه پرې ورشیندلي هم دي زما سندره د کابل د پرهرونو ژبه زما سندره د درد څړیکه د دردونو ژبه زما غزل د هرې پېغلې هوسۍ په ګوټ پیرونو د کتو انداز زما غزل د هرې پېغلې د نم ناکو سترګو په آئینو کې د زخمونو سینګار لویو وړو پېژندو پېغلو زلمو پېژندو دغه آواز او ترنم او نغمګي به پېغلو دغه حسرت دغه ارمان او دغه سوز به لمو راټولوو د زخمي زړونو د ټکور لپاره پېغلو به اخستو الهام ترې د خپل شور لپاره ما لا کابل لیدلی نه دی ما کابل اونه لید خو. . . . زه خپل غزل خپلې سندرې د کابل په ښار کې په داسې داسې ګوټ پیرونو ګرځولی یمه لکه په هره لار چې تلی یمه لکه چې هرې افسانې ته رسېدلی یمه لکه چې هرې ښکالو هرې سلګۍ هر اسویلي په مخ وهلی یمه ګام په ګام ،ساه په ساه په چیغو ژړیدلی یمه   پښتون يمه خوښ د پښتونخواه په ميکتون يمه ............................پښتون يمه خاورې به مې م وايي چې پښتون يمه ..........................پښتون يمه                                                             * * * ته په سور سالو کې لکه ګل نغښتې راغلې يې .....................زه پخپلو وينو کې ګلګون يمه ...............پښتون يمه سود مې په بل نه شي خپله يو بڅری خاوره هم ...................زه ګوره په دې هکله قارون يمه ................پښتون يمه مړ به يم خو هر د زړه پرهر به مې خندا کوي .................. زه د وفا تخم يم ژوندون يمه ................. ...پښتون يمه زه ورکېدی نه شم د جانان د جبين لمر يمه ................. څيره د ادراک د سباوون يمه .....................پښتون يمه زه د بل نه تمه د سزا او قضا نه کوم ................ زه اثير د خپل ننګ د قانون يمه ..................پښتون يمه مونږ سندرې نه وايو محبوبې د پردو سترګو ...............زه د پښتنو سترګو مجنون يمه .....................پښتون يمه سپک نظر يې هم سترګې درندې شي چې راوګوري .............. زه خدای زيږولی هسې درون يمه ..................پښتون يمه تل پکې د ژوند د ازادۍ سندرې اړوم .........زه شپېلۍ د خپل فکر د شپون يمه.......................پښتون يمه زه تاريخ د خپل ادراک او خپلې فلسفې لرم ..........زه د خپلې خاورې افلاتون يمه ..........................پښتون يمه چاته دې څوک نه وايي ما ټوله دنيا پېژني .............زه خپله عنوان خپله مضمون يمه ....................پښتون يمه منمه چې وخت له خپلې پاڼې شوکولی يم .............زه د خپل وجود د تار تړون يمه .......................پښتون يمه دا چې دې همه دنيا خوړلی وخت په وخت يمه ...........ښکلې يمه، خوږيمه ترسکون يمه .....................پښتون يمه وخته که تا نن په خپله خاوره رېژولی يم ................زه به پرې سبا ﻻ رازرغون يمه..... .................پښتون يمه داسې پامته دارهم د سپرلي دموسم نه يمه ...........ګل د خپل پرهر د ځيګرخون يمه ......................پښتون يمه ما به دحالاتو پېچ و خم نه کړي ادل بدل .................زه خپله استازی د بدلون يمه.......................پښتون يمه بل خوا تللی نه يمه په خپل وطن کې ورک يمه ...........رابه شم د خپل ځان په لټون يمه.........................پښتون يمه وخته ځه ته ښه لوبې په زړه د (سائل ) وکړه، خو ...........زه پوی په مطلب د زړه چاودون يمه....................پښتون يمه    غزل لکه د اوښکې زړه ژور نه لري داسې موجونه سمندر نه لري تا به په خپل تصویر کې څوک ځایوي؟ دلته خو څوک داسې هنر نه لري په څومره خلکو کې تنها وي سړی چې زړه لري او د زړه سر نه لري په خوله خو اوس هم خلک مینې کوي په شونډو پاړ په زړه پرهر نه لري مازدیګری په زړه د ننه ژاړي پېغلې منګی لري ګودر نه لري ستا د خبرو د منطق نه لوګی وزن بلا لري ، باور نه لري قیصه زما د مستقبل سائله چې شپه لري څنګ به سحر نه لري